30 Jan
ឃើញនៅលើក្រដាសប្រាក់ថ្មីប្រភេទ ១០០០ រៀល មានព្រះឆាយាល័ក្ខណព្រះបរមរតនកោដ្ឋ ដែលជាអតីតព្រះមហាក្សត្រខ្មែរ ។ គិតទៅក្រដាសប្រាក់ប្រភេទនេះចេញពីរបីជំនាន់ហើយ មិនមានភ្ជាប់ព្រះឆាយាល័ក្ខណ៍ក្សត្រខ្មែរអង្គណា ឬ វរៈខ្មែរណាមួយទេ ។ យើងមានក្រដាសប្រាក់ស្ទើរគ្រប់ប្រភេទដែលមានព្រះឆាយាល័ក្ខណ៍ព្រះមហាក្សត្រ ។ នៅសល់ក្រដាស ១០០ ៥០០ និង ២០០០ ប៉ុណ្ណោះដែលមិនទាន់មាន ។
រឿងពាក់ព័ន្ធ៖
24 Jan
ភាសាខ្មែរ ឬ ភាសាកម្ពុជា ??????
ទំនេរពេកអត់អីធ្វើ ក៏អង្គុយបើកយូធូបរកមើលនេះមើលនោះតាមនិស្ស័យមនុស្សខ្ជិល ដោយគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ណាមួយក្នុងខ្លួនសោះ ។ បើកចុះបើកឡើងស្រាប់តែចាប់អារម្មណ៍និងការលើកឡើងពីភាសាក្នុងភូមិភាគអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ។ ដោយក្នុងនោះពិធីករគាត់បានទៅសម្ភាសន៍ផ្ទាល់ជាមួយម្ចាស់ភាសាគ្រប់ប្រទេស ក្នុងតំបន់អាស៊ីអាគ្នេយ៍ ។ ក្នុងនោះមានការសម្ភាសន៍ជាមួយខ្មែរយើងដែរ នេះហើយជាអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍និងចង់យកមកបង្ហាញជូនបងប្អូនយើងជួយពិចារណាទាំងអស់គ្នា ។ ខ្ញុំសូមបញ្ជាក់ថាខ្ញុំនេះមិនមែនជាអ្នកជំនាញអីទេ តែតាមរយៈការអានសៀវភៅខ្លះៗ បានធ្វើឱ្យខ្ញុំទទួលបានចំណេះដឹងមួយផ្នែកតូចទៅលើរឿងនេះដែរ ។
ឆ្ងល់ណាស់ថាតើប្រទេសខ្មែរទាំងមូលរកអ្នកអក្សរសាស្រ្ត ឬ អ្នកមានជំនាញខាងភាសាមកនិយាយមិនបានឬយ៉ាងណា ? ខ្ញុំគិតថាការដែលរកអ្នកដែលមានជំនាញពិតប្រាកដមកសម្ភាសន៍វាជាការលើកតម្កើងអក្សរសាស្ត្រយើង ក៏ដូចជាមុខមាត់ប្រទេសយើងផងដែរ ។ ការដែលលើកឡើងនេះមិនមែនន័យថា សាស្រា្តចារ្យទាំងបី នេះគាត់គ្មានជំនាញទេ ប៉ុន្តែវាប្រៀបដូចជាហៅពេទ្យសត្វមកចាំថ្នាំឱ្យមនុស្សដូច្នេះដែរ ។ មនុស្សនឹងអាចស្លាប់ដោយសារតែពេទ្យមិនដឹងពីអាការៈរបស់អ្នកជម្ងឺ ។ ហើយម្យ៉ាងទៀតស្តាប់លោកទាំងបីមានប្រសាសន៍ទៅ ដូចជាមានការខុសច្រើនណាស់ ។
សូមស្តាប់ប្រសាសន៍របស់លោកសាស្រ្តាចារ្យទាំងបី
21 Jan
ការរង់ចាំ មិនមែនជារឿងស្រណុកសប្បាយទេសម្រាប់មនុស្សចិត្តក្តៅដូចជារូបខ្ញុំនេះ ។ ខ្ញុំក្តាប់ទូរស័ព្ទយ៉ាងណែន នៅក្នុងដៃ ហើយព្យាយាមផ្ទៀងស្តាប់ដោយអារម្មណ៍អន្ទះអន្ទែង ។ ដោយខ្លាចមិន ឮ សំឡេងទូរស័ព្ទរោទិ៍ ភ្នែកទាំងគូរបស់ខ្ញុំព្យាយាមសម្លឹងទូរស័ព្ទដោយមិនដាក់ភ្នែក ការដែលធ្វើបែបនេះ ព្រោះបរិយាកាសនៅក្បែរខ្ញុំគឺជាផ្សារដែលពោរពេញទៅដោយមនុស្សដើរចុះ ដើរឡើង ទៅមកគ្មានដាច់សោះ ។ សំឡេងទូរស័ព្ទបានរោទិ៍ឡើង មិនបង្អង់យូរខ្ញុំក៏ចុចទទួលភា្លម សំឡេងស្រីម្នាក់នៅ ចុងខ្សែ ម្ខាងទៀតបាននិយាយមកកាន់ខ្ញុំ ដោយយើងទាំងពីរមិនធ្លាប់ស្គាល់គ្នា ហើយ ក៏មិនបានសួរសូម្បីតែឈ្មោះរបស់គាត់ផងដែរ ។
“អាឡូ បងនៅឯណាហ្នឹង” ស្រ្តីនៅខ្សែម្ខាងទៀតបានសួរមកខ្ញុំភ្លាមៗ
“ខ្ញុំនៅខាងមុខបន្ទប់ទឹក ក្បែរធនាគារកសិករ” ខ្ញុំឆ្លើយទៅកាន់គាត់ ។ ហើយយើងក៏ចាប់ផ្តើមឆ្លើយឆ្លងគ្នាជាបន្តទៀត
-បងឈរនៅកន្លែងហ្នឹងហើយណា កុំដើរទៅណាឱ្យសោះ បន្តិចទៀតនឹងមានអ្នកទៅទទួលបងហើយ ។
+ ធ្វើម៉េចខ្ញុំស្គាល់គេទៅ ?
-បងឈរទីនោះ ហើយបន្តិចទៀតនឹងមានម៉ូតូឌុបទៅឈប់ក្បែរបង ហើយគេនឹងស៊ីញ៉ូចូលទូរស័ព្ទដៃ បង ។ បន្ទាប់មកបងឡើងជិះម៉ូតូជាមួយម្នាក់នោះទៅ ហើយកុំនិយាយអ្វីឱ្យសោះណា ប្រយ័ត្នគេ ចាប់ បាន ។
+ហើយចុះឱ្យខ្ញុំធ្វើម៉េចទៀតទៅ ?
-មិនបាច់ភ័យទេ គេមិនយកបងឯងទៅលក់ទេ ។
+សុំទោស ខ្ញុំគ្រាន់តែចង់ដឹងប៉ុណ្ណោះព្រោះខ្ញុំមិនធ្លាប់មកតាមផ្លូវនេះ ។
និយាយបានតែប៉ុណ្ណោះ ទូរស័ព្ទ ក៏ដាច់បាត់ទៅ ។ ឯខ្ញុំក៏ធ្វើអ្វី មិនកើតដែរ បានត្រឹមតែរង់ចាំដោយអន្ទះសារ ហើយដើរចុះដើរឡើងម្តុំៗ បន្ទប់ទឹកនោះឯង ។ ខ្ញុំព្យាយាមរំពៃរកមើលអ្នកដែលគេនឹងមកឌុបខ្ញុំ ដោយមិនស្គាល់សូម្បីតែអត្តសញ្ញាណរបស់អ្នកនោះសូម្បីតែបន្តិច ។
ទូរស័ព្ទបានរោទិ៍ឡើងជាលើកទីពីរ
+ អាឡូ ខ្ញុំឆ្លើយយ៉ាងរហ័សដោយមិនឱ្យគេនិយាយបានមុននោះទេ
-អាឡូបង (សំឡេងប្រុសម្នាក់បានឆ្លើយ) ឥឡូវនេះបងមិនអាចឈរនៅកន្លែងនោះបានទៀតទេ បងត្រូវប្តូរកន្លែង ហើយមកឈរចាំខ្ញុំនៅខាងមុខ 7eleven វិញ ។
+ ហ្អាម៉េចអញ្ចឹង ?
-ព្រោះនៅកន្លែងដែលបងឈរនោះមានប៉ូលីសកំពុងតែតាមដាន ។
+ អញ្ចឹងមិនអីទេ ចាំបងទៅចាំនៅខាងមុខ7eleven ក៏បានដែរ ។ តែធ្វើម៉េចបងអាចស្គាល់អូនបានទៅ ?
-ខ្ញុំពាក់អាវឆ្នូត ហើយពាក់មួក បងចាំខ្ញុំនៅកន្លែងនោះហើយណា ?
+ច៎ាស
ខ្ញុំឈររង់ចាំគេប្រហែលជា ៥ នាទី ទើបមានមនុស្សប្រុសម្នាក់អាយុប្រហែលជា ២៣ឆ្នាំជិះម៉ូតូ មកឈប់ក្បែរខ្ញុំ ដោយប្រហាក់ប្រហែលនឹងការរៀបរាប់របស់គេក្នុងទូរស័ព្ទ ហើយមិនអស់ចិត្ត ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទមកចុចទៅលេខរបស់គេ ដើម្បីកុំឱ្យឡើងខុសម៉ូតូ ។ ក្រោយពីការសាកល្បងចប់ ខ្ញុំក៏ឡើងជិះម៉ូតូជាមួយមនុស្សប្រុសម្នាក់នោះ ដោយមិនទាំងបានឃើញមុខរបស់គាត់ទេ ព្រោះគាត់ពាក់មួកបិទមុខជិត ខ្ញុំចំណាំតែអាវគាត់ប៉ុណ្ណោះ ។
តាមពិតទៅកន្លែងដែលខ្ញុំឈរនោះ មកកាន់កន្លែងដែលត្រូវឆ្លងចេញមកដែនដីម្ខាងទៀត ចម្ងាយមិនដល់មួយគីឡូម៉ែត្រផង តែដើម្បីបំភាន់ភ្នែកប៉ូលីស គាត់បានជិះពង្វាងចុះឡើង ៗ មួយសន្ទុះធំ ។ យើងបានមកដល់គោលដៅរបស់យើង គាត់ក៏ឈប់ម៉ូតូ ហើយនាំផ្លូវខ្ញុំទៅមុន ដោយដើរកាត់តូបមួយ ដែលគេចោះប្រឡោះល្មមតែមួយខ្លួនមនុស្សចូលបាន ខ្ញុំប្រជ្រៀតចូលតាមប្រឡោះតូចនោះ ហើយដើរលើ កូនឈើបីដើមដែលគេដាក់សម្រាប់ឆ្លងកូនអូរតូចមួយ ។ អ្នកនាំផ្លូវខ្ញុំគេដើរទៅមុនបាត់ហើយ នៅសល់តែខ្ញុំដើរទីមទាមៗលើកូនឈើទាំងបីដើមនោះទម្រាំតែដើរផុត ។ ពេលដើរនោះ ព្រលឹងខ្ញុំហាក់ដូចជា មិននៅជាប់នឹងខ្លួនទេ ខ្ញុំចេះតែគិតថា ចុះបើប៉ូលីសមកចាប់បាន តើខ្ញុំនឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងណា ?
ដើរមកដល់មុខបន្តិច ស្រាប់តែខ្ញុំឃើញមានក្រុមមនុស្សមួយហ្វូងធំ ដែលកំពុងតែត្រៀមខ្លួនឡើងមក កាន់ប្រទេសថៃវិញ ដោយម្នាក់ៗ មានស្ពាយថង់ខោអាវ និង សម្ភារៈប្រើប្រាស់ចាំបាច់មួយចំនួន ។ មេ ខ្យល់ (អ្នកដែលនាំកម្មករចេញទៅប្រទេសមួយទៀតដើម្បីរកការងារធ្វើ) បានយកថង់ខ្មៅមួយ មកឱ្យកម្មករទាំងនោះច្រក ឥវ៉ាន់ហើយក៏មិនភ្លេចយកលុយថ្លៃថង់នោះដែរ ដោយគេគិតថង់មួយប្រហែល៣០០០ រៀល ។ អ្នកដែលច្រកឥវ៉ាន់ហើយ គេឱ្យតម្រង់ជួរ ដើម្បីដើរឡើងទៅលើទឹកដីថៃដោយមានមេខ្យល់ម្នាក់ជាអ្នកនាំ ពោលគឺមេខ្យល់ម្នាក់អាចនាំកម្មករចេញបានតែប្រាំនាក់ប៉ុណ្ណោះ ។ មេខ្យល់នឹងនាំទៅដាក់ឡាន ដែលគេបានរៀបចំទុក ។ បើតាមការស៊ើបសួរពីអ្នកនាំផ្លូវ គាត់បានឱ្យដឹងថា ខាងម្ខាងទៀតគេមានអ្នកឈរចាំរាប់ចំនួនមនុស្សចេញ និង ចូល ហើយយកលុយទៅតាមចំនួននោះ ។ ដោយខាងគេមានក្រុមសម្រាប់បើកផ្លូវឱ្យកម្មករទាំងនោះឡើងឡាន នឹងទៅមកដោយសេរីតែត្រូវបង់ថ្លៃទៅតាមការកំណត់របស់ទាំងសងខាង ។
ខ្ញុំត្រូវដើរឆ្លងកាត់មេខ្យល់ខ្មែរប្រហែលជាដប់នាក់ ក្នុងនោះខ្ញុំឃើញមានស្រីម្នាក់កំពុងដេកយោល អង្រឹង នៅទីនោះ ខ្ញុំក៏ស្មានភ្លាមបានថា ស្រ្តីនោះហើយដែលជាអ្នកទូរស័ព្ទរកខ្ញុំ ។ យើងក៏បន្ត ដំណើរ ទៅមុខទៀតជាមួយក្រុមមនុស្សមួយហ្វូង ដែលមានគោលដៅចូលមកស្រុកយើង ។ នៅអមសងខាងផ្លូវ នោះ មានព្រៃឬស្សីដែលដុះយ៉ាងក្រាស់ឃ្មឹក ព្រមទាំងអូរតូចមួយដែលខាងក្រោមនោះផងដែរ ។ តែ ដោយសារតែស្នាមដានជើងមនុស្សដែលឆ្លងកាត់ មួយថ្ងៃ ៗ រាប់ពាន់នាក់ បានប្រែក្លាយព្រៃឬស្សីទាំងនោះទៅជាផ្លូវ និងដោយមានការកាប់ឆ្ការខ្លះ ៗ ផងដែរ ដើម្បីឱ្យកម្មករទាំងនោះបានសម្រាក និង រង់ចាំ វេនដែលមេខ្យល់នឹងមកទទួល ។
ឆ្លងផុតអូរគឺមកដល់ទឹកដីយើង ។ នោះគឺជាកន្លែងដែលបន្លាដែលជាប់នឹងទ្រូងខ្ញុំបានរដកចេញខ្សាក ៗ បន្តិចម្តង ទាំងទ្រូងញ័រចំប្រប់ប្រៀបដូចជាកូនចាបដែលត្រូវទឹកភ្លៀង ។ ស្នាមញញឹមក៏ចាប់ផ្តើមផ្តុំគ្នាពេញដើមទួ្រងគិតថា នឹងរួចទុក្ខ រួចទោសនៅប៉ុន្មានជំហានខាងមុខជាមិនខាន ។
សំឡេងចេចចាច និង រត់ស្រូចុះមកវិញរបស់អ្នកដំណើរមួយក្រុមដែលនៅមុខខ្ញុំ បានធ្វើឱ្យក្តីកង្វល់របស់ខ្ញុំកើតមានជាថ្មីម្តងទៀត ។ មេខ្យល់ដែលនៅខាងក្រោម បានស្រែកសំឡុតទៅក្រុមអ្នកឆ្លងដែនទាំងនោះ ប្រៀបដូចជាសំដីមនុស្សពាល ។ គេឱ្យអ្នកឆ្លងដែនទាំងនោះរកកន្លែងលាក់ខ្លួនដោយស្ងៀមស្ងាត់បំផុត ហាមឡូឡា បើអ្នកណាឡូឡានឹងបញ្ជូនទៅឱ្យម្ខាងទៀត (…) ។
មានដំណឹងថាច្រកខាងយើងត្រូវតែបិទមួយរយៈ ហើយមិនប្រាកដថាពេលណានឹងបើកនោះទេ ព្រោះ ពេលនេះមេខ្យល់ខាងយើងកំពុងតែសម្រួលជាមួយអ្នកព័ត៌មាន ដែលតែងតែចូលមករកបាយស៊ីនៅម្ដុំនេះ ។ ខណៈនោះគេកំពុងតែចរចារគ្នាមិនទាន់ត្រូវ ព្រោះអ្នកសុំបាយដាក់តម្លៃខ្ពស់ពេក ជាហេតុធ្វើឲ្យក្រុមដែលត្រូវឡើងមកស្រុកយើងត្រូវនាំគ្នាមកអង្គុយសំកុក នៅឯបគុម្ពឬស្សី ។ យើងអង្គុយបណ្តើរទះមូសបណ្តើរ អ្នកខ្លះទាញបារីមកបង្ហុយទាំងទឹកមុខស្រងូតស្រងាត់ ។ យប់កាន់តែជ្រៅការចរចារនៅតែមិនទាន់ត្រូវគ្នាទៀត ខ្ញុំក៏លួចសួរទៅអ្នកនាំផ្លូវម្នាក់ដែលមើលទៅគាត់ជាមនុស្សចេះដឹងច្រើនជាងគេ ។ គាត់ប្រាប់ថា បងមិនបាច់បារម្ភទេ បើច្រកនេះគេចរចារមិនត្រូវគ្នាចាំគាត់នាំទៅកាន់ច្រកផ្សេងទៀត (បើតាមសំដីរបស់គាត់នៅមានច្រកជាច្រើនទៀតដែលគេធ្វើរបៀបនេះគ្រាន់តែខ្ញុំមិនដឹងថាប៉ុន្មានប៉ុណ្ណោះ?) ។ ចុះបើពួកអ្នកសុំបាយ ចុះមកដល់ទីនេះ តើពួកយើងនឹងក្លាយទៅជាយ៉ាងណា ? តែគាត់ប្រាប់ថា ពួកគេចុះមកមិនបានទេ ព្រោះទីនេះជាដីគេមិនមែនជាទឹកដីយើងទេ ដូច្នេះពួកនោះពិតជាមិនហ៊ានមកទេ ។
ដោយយប់កាន់ជ្រៅ ខ្ញុំពិបាកនឹងទ្រាំនៅទីនោះណាស់ ទើបខ្ញុំសាកទាក់ទងអ្នកនាំផ្លូវម្នាក់ទៀតដែលខ្ញុំបានទាក់ទងមុនគេបង្អស់ ឱ្យគាត់ជួយនាំខ្ញុំបានចេញមុនគេ ។ គាត់ក៏ឡើងទៅជួបជាមួយមេធំនៅខាងលើ ។ ការព្យាយាមបានសម្រេច ព្រោះគេបានចាត់ចែងឲ្យខ្ញុំបានឆ្លងមុនគេ ។ អ្នកខាងលើទូរស័ព្ទមកកាន់អ្នកក្រោម ហើយឱ្យគេនាំខ្ញុំទៅតែម្នាក់ឯង ព្រោះខ្ញុំគ្មានសម្ភារៈអ្វីច្រើនដូចអ្នកឯទៀត ខ្ញុំមានតែស្បោងតូចតូចមួយដែលស្ពាយជាប់នឹងខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ អាចងាយស្រួលក្នុងការចេញចូល ដោយមិនឱ្យអ្នកដទៃចាប់អារម្មណ៍បាន ។ ខ្ញុំក៏បានចេញមកដល់ទឹកដីយើងដោយសុវត្ថិភាព និង មិនមាននរណាចាប់អារម្មណ៍នឹងខ្ញុំឡើយ ។ តែនៅមានឆ្លងដែនមួយក្រុមទៀតមិនដឹងថាពួកគាត់ និង បានចេញមក ឬ យ៉ាងណានោះទេ ?
ស្ដាប់សំដីរៀបរាប់ខាងលើហើយធ្វើឲ្យអ្នកស្ដាប់ (ម្ចាស់ផ្ទះនេះ) ភ័យអរជំនួសអ្នកឆ្លងដែនយើង ។ ចេះតែគិតថាបើស្រុកយើងស្រួលបួល ងាយស្រួលរកស៊ីចិញ្ចឹមជិវិត ម្ល៉េះសមបងប្អូនខ្មែរយើង មិនបាច់រត់ចោលស្រុកទេស ប្រថុយនឹងគ្រោះថ្នាក់មកស្រុកគេអញ្ចឹងនោះទេ ។
អត្ថបទទាក់ទង ជីវិតកម្មករឆ្លងដែន
17 Jan
ខ្ញុំជាអ្នកភ្នំពេញ តែដោយសារកាតព្វកិច្ចខ្ញុំត្រូវគេបញ្ជូនឱ្យមកធ្វើការនៅភាគឥសាននៃប្រទេស ដោយសារអាកាសធាតុនៅស្រុកនេះ ត្រជាក់ខ្លាំង និង ចាញ់ទឹកចាញ់ដីនៅទីនេះផងនោះ បានបណ្តាលឱ្យខ្ញុំ មានជម្ងឺគ្រុនចាញ់ ។ ជម្ងឺគ្រុនចាញ់នេះបានក្លាយជាមិត្តដ៏ជិតស្និទ្ធបំផុតម្នាក់របស់ខ្ញុំ ។ វាតែងតែមកលេងជាមួយខ្ញុំជាប្រចាំនេះអាចមកពីខ្ញុំមានសុខភាព មិនសូវមាំទាំផងក៏មិនដឹង ។
ខ្ញុំជាមនុស្សដែលមិនសូវជឿនូវអបិយជំនឿ តែក៏មានពេលខ្លះដែលខ្ញុំជឿស្ទើរតែងើបមុខមិនរួចដោយសារតែហេតុការណ៍ទាំងនោះវាច្បាស់នឹងភ្នែកពេក ។ កាលពីឆ្នាំមុនឪពុកក្មេករបស់ខ្ញុំគាត់បានរុះរើ ផ្ទះ ចាស់របស់គាត់ចោល ហើយសង់ផ្ទះថ្មី ។ នៅពេលកំពុងសាងសង់នោះ ជាងបានធ្វើឱ្យដែកស្វានបាក់ក្នុងសរសរ ខណៈពេលដែលឃួងសរសរនោះ ។ ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមកខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ស្ថានភាពកូនចៅរបស់គាត់មានបញ្ហាទាំងអស់ ។ ទាំងនៅកន្លែងធ្វើការរបស់ខ្ញុំ ទាំងកូនចៅបង្កើតរបស់គាត់ ។ ប្អូនថ្លៃស្រីរបស់ខ្ញុំស្ទើរតែក្លាយជាមនុស្សឆ្កួត ឱ្យតែពេលយប់ឡើង គាត់តែងតែកាន់ពូថៅមួយដេញកាប់គេកាប់ឯងពេញភូមិ ។ ដោយមិនអស់ចិត្តម្តាយក្មេករបស់ខ្ញុំគាត់ក៏បានទៅរកគ្រូទាយមើល គេប្រាប់ថា គាត់ធ្វើឱ្យគេខឹង ដូច្នេះគាត់ឱ្យគេរៀបនំចំណីផ្លែឈើ និងរណ្តាប់ផ្សេង ៗ ទៀត ។ តែដោយសារតែភាព មានៈរបស់ឪពុកក្មេកខ្ញុំ គាត់មិនព្រមធ្វើតាមពាក្យណែនាំរបស់គ្រូទាយនោះទេ ។ រំលងមិនបានមួយខែ ផង ប្អូនថ្លៃស្រីរបស់ខ្ញុំហាក់ដូចជាមានអ្វីចម្លែក ដោយគាត់ឈប់រករឿងគេរករឿងឯងដូចមុនទៀតហើយ បានប្តូរមកជាសភាពធម្មតាវិញដូចគេដូចឯង លែងដូចមុន ។ ទាំងនេះហើយដែលធ្វើឱ្យឪពុកក្មេករបស់ខ្ញុំ រឹតតែបានចិត្តហើយស្តីឱ្យម្តាយក្មេកព្រមទាំងកូន ៗ គាត់ថា “ឃើញទេ ទៅជឿអី គ្រូទាយហ្នឹង បើវា ដឹងមុនវាមិនមែននៅតែអង្គុយទាយហ្នឹងទេ វាក្លាយជាសេដ្ឋីបាត់ទៅហើយ ” ។ ហេតុការណ៍ក្នុងផ្ទះឪពុកក្មេកខ្ញុំហាក់ដូចជាស្ងប់មួយរយៈ តែមិនបានយូរទេ ស្រាប់តែគាត់ទទួលដំណឹងថា កូនប្រុសរបស់គាត់ដែលទៅធ្វើការនៅប្រទេសថៃ (ជាអ្នកនេសាទ) បានស្លាប់ដោយសារជម្ងឺគ្រុនចាញ់ ។ ពេទ្យពិនិត្យឃើញថាគ្រឿងក្នុងពោះវៀនពោះតាំងរលួយខ្ទេចខ្ទីអស់ហើយ ។ រឿងនេះបានធ្វើឱ្យគាត់ស្លុតចិត្តជាខ្លាំង ព្រោះគាត់មិនដែលទទួលដំណឹងថា កូនគាត់ឈឺម្តងណាឡើយ ។ បន្ទាប់ពីចាត់ចែងបុណ្យសពរួចរាល់ ស្រាប់តែប្អូនថ្លៃរបស់ខ្ញុំគេមកពន្យល់សប្តិឱ្យខ្ញុំឃើញថា “យមបាល មកយកមនុស្សខុស តែពេលនេះខ្ញុំមិនអាចវិលមកវិលបានទេ ព្រោះរាងកាយខ្ញុំគេបូជារួចហើយ ” ។ ចំណែកកូនៗ វិញ ម្នាក់ៗចាប់ផ្តើមមើលមុខគ្នាលែងត្រូវ ហើយចាប់ផ្តើមមានរឿងជាបន្តបន្ទាប់ ។ បងប្អូនថ្លៃខ្ញុំលែងត្រូវជាមួយខ្ញុំ ឯប្រពន្ធកូនខ្ញុំវិញ ត្រូវជួបគ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ឡានកៀរ រហូតដល់ប្រពន្ធរបស់ខ្ញុំនិយាយលែងសូវដឹងខុសដឹង ត្រូវ ឯកូនត្រូវរបួសជើងទម្រាំតែដើរបានវិញជាងមួយអាទិត្យ ។ ដោយមានបញ្ហាមិនចេះចប់មិន ចេះ ហើយ បងថ្លៃខ្ញុំព្យាយាមនិយាយជាមួយឪពុកក្មេកខ្ញុំសុំឱ្យគាត់ រៀបចំរណ្តាប់ផ្សេង ៗ តាមការបង្គាប់របស់គ្រូទាយ តែគាត់នៅតែមិនព្រម ។
ចំណែកខ្ញុំវិញដោយយីអ៊ុនដាក់ពេក ប្រពន្ធខ្ញុំក៏ទៅរកគ្រូទាយ ហើយគេទាយថា ខ្ញុំសង់ផ្ទះបាំងពីមុខគេ ដោយឱ្យខ្ញុំរៀបចំសែនឱ្យគេ ឬ មួយបើមិនអញ្ចឹងទេ កាប់ដើមឈើនោះចោលតែម្តងទៅ ។ ដោយមាន បញ្ហាមិនចេះឈប់មិនចេះឈរ ហើយណាមួយចូលផ្ទះពេលណាក្តៅក្រហាយពេលនោះ ខ្ញុំខ្លួនឯងក៏មិន អើពើធ្វើតាមដែរ ។ ហើយគ្រួសារយើងក៏ចាប់ផ្តើមមានរឿងរកាំរកូសដាក់គ្នាជាប្រចាំរហូតធ្វើឱ្យខ្ញុំរត់ទៅនៅខេត្តកំពង់ធំដែលជាផ្ទះរបស់បងប្រុសរបស់ខ្ញុំ បានជិតពីរខែ ។ ហើយថ្ងៃភ្ជុំខ្ញុំក៏បានមកលេងនិងកូន ព្រមទាំងម៉ាក់ដែលនៅភ្នំពេញ ហើយក៏ជាថ្ងៃចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានជួបកូន បងប្អូននិងអ្នកម្តាយរបស់ខ្ញុំ ។ ហើយបន្ទាប់ពីនោះខ្ញុំក៏បានចាកចេញទៅរស់នៅខេត្តក្រចេះរហូតដល់ថ្ងៃចុងក្រោយនៃជីវិតរបស់ខ្ញុំ ។
នេះគ្រាន់តែជារឿងរ៉ាវដែលបានកើតឡើងក្នុងជីវិតខ្លះ ៗ របស់ប្អូនប្រុសខ្ញុំប៉ុណ្ណោះ ហើយថ្ងៃនោះ ក៏ជាថ្ងៃចុងក្រោយ ដែលគេនិយាយរៀបរាប់ពីរឿងរ៉ាវទាំងអស់ដែលបានកើតឡើងប្រាប់ខ្ញុំ និង អ្នកម៉ាក់ ។
16 Jan
ក្រៅពីអ្នកដែលជាបងប្អូនសាច់ញាតិបង្កើត យើងតែងតែមានអ្នកដែលញាតិជាមិត្ដ បន្ថែមទៀតនៅ គ្រប់ ទិសទី។ កាលនៅរៀនយើងមានមិត្ដភក្ដិហូរហែរ តែដោយកាលវេលា យើងខ្លះក៏នៅរាប់អានគ្នារហូត ឯខ្លះក៏មិនដឹងទៅដល់ទីណាហើយក៏មិនដឹង ។ សូម្បីតែនៅវ័យរៀនដូចគ្នា យើងបានជួបគ្នាមួយគ្រា រួចបែកគ្នាទៅដោយផ្លាស់ថ្នាក់ ដូរសាលា ជាដើម ។ តែក៏មានមិត្ដដែលជាអ្នកភូមិផងរបង ជាមួយ កាល ពីនៅក្មេងៗ ក៏មានលក្ខណៈមិនសូវខុសគ្នាពីមិត្ដភក្ដិនៅសាលាដែរ ដោយម្នាក់ៗមានគ្រួសារ ហើយ ខ្លះ ក៏ទៅនៅតាមខេត្ត ខ្លះក៏ប្តូរទីលំនៅទៅតាមសមត្ថភាពរបស់ក្រុមគ្រួសាររបស់គេ ។ មិត្ដភក្ដិ ថ្មីនា បច្ចុប្បន្នភាគច្រើនជាអ្នកថ្មី គឺអ្នកដែលមិនមែនជាអ្នកភូមិផងរបងជាមួយគ្នា មិនមែន ជាអ្នកដែលរៀន ជាមួយគ្នា ។ ជាពិសេសដូចខ្ញុំនេះ មកនៅស្រុកគេនេះ មានសុទ្ធតែអ្នកថ្មីទាំងអស់ ។ ក្រៅពីមិត្ដភក្ដិដែលបានមកពីកត្ដាខាងលើ សម័យនេះយើងមានមិត្ដភក្ដិបន្ថែមទៀតតាមរយៈសង្គមអនឡាញ ។
អ្នកទាំងអស់ប្រៀបបាននឹងល្បើយជីវិត គឺពួកគេបានបន្ថែមរសជាតិនៃជីវិតឲ្យកាន់តែ មានន័យ និង កក់ ក្ដៅទ្វេឡើង ។ ខ្ញុំប្រើពាក្យល្បើយជីវិតនៅក្នុងន័យនេះ ចង់ប្រៀបប្រដូចទៅនឹងការហូបនំបញ្ចុក ។ សម្រាប់ខ្ញុំនំបញ្ចុកជាអាហារពិសេសដែលខ្ញុំចូលចិត្ដ ។ កាលណាគ្មានល្បើយ ខ្ញុំហូបមិនឆ្ងាញ់ទេ ។
នៅក្នុងភូមិវើដប្រេសនេះ ខ្ញុំអាចបញ្ចេញរឿងរ៉ាវផ្សេង ៗ ដែលបានកប់ក្នុងចិត្តស្ទើរតែកាយមិនចេញ យកមករៀបរាប់ និងបញ្ចេញមកស្ទើរតែទាំងអស់ ដែលពេលខ្លះអាចប៉ះពាល់ដល់អារម្មណ៍អ្នកភូមិមួយចំនួនផងដែរ តែពួកគាត់នៅតែផ្តល់គំនិតយោបល់ និង បញ្ចេញជាគំនិតថ្មី ៗដែលខ្លួនខ្ញុំផ្ទាល់នឹកមិនឃើញ ។ អរគុណអ្នកភូមិទាំងអស់ដែលជួយជាកំឡាំងចិត្តគ្រប់ពេលវេលា និងគ្រប់កាលៈទេសៈ ។
ការបាត់បង់សមាជិកគ្រួសារនាពេលនេះ ធ្វើឲ្យគ្រួសារយើងមានទុក្ខ ។ ទុក្ខព្រោះស្ដាយស្រណោះ ។ ទុក្ខទាំងនេះបានរសាយមួយភាគធំដោយសារអ្នកទាំងអស់ដែលជាញាតិមិត្ដ ។ នោះគឺមិត្ដដែលមកចូលរួមបុណ្យ និងមិត្ដដែលចូលរួមរំលែកទុក្ខតាមរយៈសង្គមអនឡាញ ។ កំសួលនៃក្ដីទុក្ខបានថយមួយចំណែកក្រោយពីបានអានសាររបស់ញាតិវើតប្រេស ។
នាឱកាសនេះ ខ្ញុំសូមរំលែកមគ្គផលកុសលដល់ញាតិទាំងអស់ និងសូមទេវតាជួយផ្ចុងរក្សា អ្នកទាំង អស់គ្នាឱ្យជួបតែក្ដីសុខចម្រើនរាងរហូតទៅ ។
7 Jan
រាល់ថ្ងៃពេលដែលខ្ញុំលេងហ្វេសប៊ុក ខ្ញុំសង្ឃឹមថា ខ្ញុំនឹងអាចទទួលបានព័ត៌មានថ្មី ៗ ពីមិត្តភក្តិក៏ដូចជា ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ ពេលឃើញគេដាក់រូបពីសកម្មភាព និង ដំណើរកំសាន្តប្រកបដោយទឹកមុខរីករាយ ខ្ញុំក៏សប្បាយរីករាយតាមគេដែរ ។ ថ្វីត្បិតតែខ្ញុំចង់ដឹងពីព័ត៌មានពីក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំតាមប្រព័ន្ធហ្វេសប៊ុកនេះក៏ដោយ តែខ្ញុំចង់ទទួលតែព័ត៌មានណាដែលល្អ ៗ ប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំមិនចង់ដឹង មិនចង់ឮនូវរឿងរ៉ាវអាក្រក់ទេ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តទេ ។ តែអ្វីដែលខ្ញុំបានជួបនៅថ្ងៃនេះ គឺជារឿងហួសវិស័យ ដែលគួរឱ្យជឿ ខ្ញុំមិនជឿ ខ្ញុំពិតជាមិនជឿទេថា មានរឿងបែបនេះកើតឡើងចំពោះក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ។ ខ្ញុំតែងតែពោលជាញឹកញាប់ ថា ខ្ញុំនឹកផ្ទះ ហើយអ្វីដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំបារម្ភនិងនឹករលឹកជាងគេនោះ គឺអ្នកម្តាយចំណាស់ ដែលរស់នៅក្នុងផ្ទះជាងអ្នកផ្សេងទៀត ព្រោះខ្ញុំជឿជាក់ថា ពួកគាត់មានសុខភាពរឹងមាំ និង មានអ្នកមើលថែច្រើន ជាងអ្នកម៉ាក់របស់ខ្ញុំ ព្រោះម្នាក់ៗ ក្រោយពេលមានគូស្រករហើយ គេក៏បែកផ្ទះរៀងៗ ខ្លួន ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ មានសមាជិកទាំងអស់ ប្រាំបីនាក់ ខ្ញុំជាកូនទី ៦ក្នុងគ្រួសារដែលមានសមាជិក ៨ នាក់ ។ កាលពីយប់ម្សិលមិញ ខ្ញុំបានយល់សប្តិឃើញប្អូនប្រុសទី ៧ របស់ខ្ញុំ ស្ថិតក្នុងសភាពស្លេកស្លាំង ស្គមស្គាំង ប្រៀបដូចជា មនុស្សដែលមានជម្ងឺប្រចាំកាយដូច្នេះដែរ ។ ចាស់ ៗ តែងតែប្រាប់ថា កាលណាយើងយល់សប្តិឃើញគេ ស្គម មានន័យថាគេមានសុខភាពមាំទាំ តែបើយល់សប្តិឃើញគេធាត់វិញ គេនោះពិតជាឈឺជាមិនខាន ។ដោយធ្លាប់ឮដូច្នេះ ខ្ញុំក៏មិនគិតអ្វីច្រើនដែរ ហើយគិតថាអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនោះជារឿងល្អ ទៅចុះ ។
ព្រឹកនេះបើកហ្វេសប៊ុកលេងតាមធម្មតា ស្រាប់តែប្អូនប្រុសពៅរបស់ខ្ញុំប្រាប់ថា ប្អូនទី៧ ស្លាប់បាត់ហើយ ។ ខ្ញុំមិនជឿអ្វីដែលខ្ញុំបានឃើញនោះទេ ខ្ញុំគិតថា ជាការស្រវាំងភ្នែក ខ្ញុំមិនជឿទេ។ ខ្ញុំព្យាយាមតាំងស្មារតីខ្លួនឯង ហើយតេទៅរក អ្នកផ្ទះ ព្រោះចង់ដឹងថាជាការពិតមែនឬអត់ ? ចម្លើយ ដែល ខ្ញុំបានទទួលគឺជាការពិត គេស្លាប់ដោយសារតែពស់ចឹកនៅពេលដែលគេចូលទៅក្នុងព្រៃ នាខេត្តក្រចេះ ។ វាជារឿងមួយដែលមិនគួរឱ្យជឿសោះ គ្រាន់តែពស់ចឹកសោះអាចបណ្តាលឱ្យមនុស្សស្លាប់បាន ។
ខ្ញុំចាំបានថា ថ្ងៃចុងក្រោយដែលខ្ញុំបានជួបគេគឺនៅថ្ងៃភ្ជុំបិណ្ឌ ពេលដែលខ្ញុំទៅលេងផ្ទះ ហើយគេក៏មកលេងម៉ាក់ យើងក៏បានជួបគ្នា ។ គេជាមនុស្សដែលមិនសូវមាត់កទេ ពេលណាគេមានការទើបគេនិយាយ តែថ្ងៃចុងក្រោយដែលយើងបានជួបគ្នានោះ យើងបានអង្គុយជជែកគ្នា ជាមួយម៉ាក់ រហូតជាងបីម៉ោង ។ គេនិយាយពីអ្វីដែលមានក្នុងចិត្តគេប្រាប់ម៉ាក់ និង ខ្ញុំ ។ គេអង្គុយរៀបរាប់ពីទុក្ខលំបាកដែលគេបានជួប កាលគេទៅធ្វើការនៅកំពង់ធំ ។ ម៉ាក់ និង ខ្ញុំអួលដើមកគ្រប់គ្នា នៅពេលដឹងថាគេមានបញ្ហាដូច្នេះ តែយើងនៅតែលួងលោមគេឱ្យតស៊ូដើម្បីអនាគតកូន ៗ ។ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំង ៨ ក្រុមគ្រួសារគេជួបប្រទះបញ្ហាខាងជីវភាពជាងគេ ហើយខ្ញុំក៏មិនសូវបានដឹងពីបញ្ហាទាំងនោះដែរ ។ ក្នុងនាមជាមេគ្រួសារម្នាក់ ត្រូវតែតស៊ូដើម្បីកូន ៗ សុខចិត្តលំបាកវេទនា ព្រាត់ប្រាសកូនប្រពន្ធដើម្បីតែលុយ ។ តើខ្ញុំមិនចេះស្រឡាញ់ប្រពន្ធ កូនមែនទេ ? នេះជាពាក្យសំដីចុងក្រោយដែលគេនិយាយជាមួយខ្ញុំ ។
ថ្ងៃនេះខ្ញុំបានបាត់បង់ប្អូនប្រុសម្នាក់ទៀតហើយ ខ្ញុំនឹងបាត់គេរហូតហើយក៏គ្មានថ្ងៃបានជួបគេវិញដែរ ។ សូមឱ្យវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធរបស់ប្អូនទៅកាន់សុគតិភព និង សូមខមាទោសពីចម្ងាយនៅកំហុសឆ្គង និង ពាក្យសំដីធ្ងន់ស្រាលដែលបងធ្លាប់មានចំពោះប្អូន ។ សូមប្អូនទៅឱ្យបានសុខ បើមានជាតិក្រោយមែនសុំកុំឱ្យប្អូនមានអាយុខ្លីបែបនេះទៀត ។
រូបថតទី១ ប្អូនថតកាលពីបុណ្យគម្រប់១០០ថ្ងៃប៉ា ចំណែករូបទី២ ថតពីថ្ងៃបុណ្យគម្រប់ ៧ ថ្ងៃរបស់ប៉ា តែពេលនេះ ប្អូនទៅចោលពួកយើងហើយ ទៅដោយគ្មានផ្តាំលាសូម្បីតែមួយម៉ាត់ ។ ហេតុអីបានជាប្អូនប្រុសបងពិតជាចិត្តដាច់យ៉ាងនេះ ។
6 Jan
ជារៀងរាល់ចុងសប្តាហ៍ថ្ងៃសៅរ៍ និង ថ្ងៃអាទិត្យគឺជាថ្ងៃដែលខ្ញុំមានឱកាសបានគេងដល់ម៉ោងប្រាំបីកន្លះ ព្រោះបើថ្ងៃដែលកូនៗ រៀនវិញ ត្រូវងើបពីព្រលឹម៉ោង ៦ ដើម្បីរៀបចំអាហារពេលព្រឹកដើម្បីពួកគេ ។ ព្រឹកនេះងើបឡើងទ្រេតទ្រោតដូចជាមនុស្សគេងមិនឆ្អែត តែក៏ត្រូវខ្ញុំចាប់ផ្តើមធ្វើការងារប្រចាំថ្ងៃរបស់ខ្ញុំតាមទម្លាប់ដែលមេផ្ទះគ្រប់រូបត្រូវបំពេញ ។
អាហារពេលព្រឹកបានបញ្ចប់ ម្នាក់ៗ ស្រវាចាប់ការងាររៀងៗខ្លួន ដោយរាយគ្នាម្នាក់អង្គុយទីនេះទីនោះ រាយប៉ាយពេញបន្ទប់ ។ ចំណែកខ្ញុំវិញអង្គុយមិនសុខសោះហាក់ដូចជាមានអ្វីនៅក្នុងចិត្ត ពោលគឺគ្មានអារម្មណ៍នឹងធ្វើការឱ្យពេញដៃពេញជើងនោះទេ ។ ស្រាប់តែមានគំនិតមួយផុសចេញភ្លែត ដើម្បីកុំឱ្យរំខានអ្នកក្បែរខាង ខ្ញុំក៏ទាញកេះតុមករើកកាយ កាដូកាលពីឆ្នាំចាស់ដែលស្វាមីរបស់ខ្ញុំគាត់បានទទួលពីមិត្តភក្តិ និង ខ្លះទៀតបានមកពីកន្លែងផ្សេង ៗ ដែលគេអញ្ជើញគាត់ឱ្យទៅជាវាលគ្មិន ។ ដើម្បីរើវាមកសរសេរឈ្មោះដាក់លើកាដូគ្រាន់រំលឹកដល់ម្ចាស់ដើម្បីកុំឱ្យភ្លេច ។ ប្រហែលជាមានអ្នកខ្លះឆ្ងល់ហើយមែនទេ ធ្វើអញ្ចឹងធ្វើអី ? មកពីចាំមិនបានថា របស់ណាមកពីណាខ្លះ ដូច្នេះមានតែធ្វើអញ្ចឹងទេ ទើបចាំបានទាំងអស់ ។
រើចុះរើឡើងក្នុងគំនរវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ទាំងនោះ ស្រាប់តែឃើញកាតទូរស័ព្ទក្រៅប្រទេសមួយសន្លឹកដែលមិនទាន់ប្រើ កាតទូរស័ព្ទនោះមានតម្លៃ ១០ ០០០ វ៉ុន ។ កាតទូរស័ព្ទនោះគឺជាកាតដែលគេឱ្យគាត់ក្នុងពេលដែលគាត់ទៅធ្វើជាវាលគ្មិននៅប្រទេសកូរ៉េ ។ គាត់ប្រាប់ថានៅពេលដែលទៅដល់ទីនោះភ្លាមគេបានផ្តល់នូវកាតទូរស័ព្ទនេះព្រមទាំងលុយមួយចំនួនសម្រាប់ទិញឥវ៉ាន់នៅពេលដែលគេនាំទៅលេងផ្សារ និងកន្លែងទេសចរណ៍មួយចំនួននៅទីនោះ ។ ដោយឃើញកាតមិនទាន់ប្រើដូច្នេះ ខ្ញុំដូចជាមានអារម្មណ៍ស្តាយ ព្រោះគេឱ្យមកហើយម៉េចមិនប្រើទុកចោលឥតប្រយោជន៍ ។ តែមានអញ្ចឹងឯណា មើលចុះមើលឡើង នៅពីរឆ្នាំទៀតឯណោះទើបផុតកំណត់ ។ ខ្ញុំគិតថា បើសំណាងខ្ញុំមាន ខ្ញុំពិតជាបានយកវាទៅប្រើជាមិនខានទេ ។ ខ្ញុំចង់ទៅលេងពេលមានព្រិលធ្លាក់ ព្រោះកូន ៗចង់លេងព្រិល ឯម៉ាក់វាក៏ចង់ស្គាល់រសជាតិព្រិលដែរ ។ឌីជួយប្រាប់ផងបានទេថា តើព្រិលធ្លាក់នៅខែណាដែរ ?
អង្គុយមើលរូបថតទាំងនោះ មានរូបថតមួយចំនួនដែលធ្វើឱ្យខ្ញុំចាប់អារម្មណ៍ ហើយនឹកដល់ស្រុកខ្មែរយើង គឺរូបថតទី ១ ។ អ្នកដែលរស់នៅខេត្តតាកែវ ឬ ធ្លាប់បានទៅលេងនៅខេត្តនោះ ពិតជាមិនគួររំលង កន្លែងមួយនេះទេ ។ នោះគឺផ្ទះតាម៉ុក ដែលស្ថិតនៅទីរួមខេត្តតាកែវ ។ ខ្ញុំមិនធ្លាប់បានចូលទៅទីនោះទេ តែខ្ញុំធ្លាប់អង្គុយមើលពីចម្ងាយ ហើយបានឮគេនិយាយថា កាលពីតាម៉ុកគាត់នៅទីនោះ គាត់បានចិញ្ចឹមឆ្កែជាច្រើនសម្រាប់ការពារផ្ទះរបស់គាត់ ។
ចំណែករូបទី ២ វិញ គឺជារូបភាពនៅភូមិវប្បធម៌ រូបទី ៣ គឺនៅព្រះបរមរាជវាំង ឯរូបទី ៤គឺជារូបអូរ (មិនចាំឈ្មោះ)នៅជាប់នឹងភូមិវប្បធម៌ រីឯរូបទី ៥ គឺនៅក្នុងទីក្រុងសេអ៊ូល ឯទី ៦គឺកាតទូរស័ព្ទដែលមិនប្រើ ។
5 Jan
ខ្ញុំមានមិត្តភក្តិម្នាក់ដែលអាចចាត់ទុកបានថា គាត់គឺជាមនុស្សជិតស្នឹទ្ធបំផុត របស់ ខ្ញុំក្នុង ចំណោម មិត្ត រួម ការងារដទៃទៀត ។ គាត់តែងតែនៅក្បែរខ្ញុំ ជួយលើកទឹកចិត្ត ជាពិសេសនោះគឺតែង តែចាំ ស្តាប់ នូវ រឿងរ៉ាវទាំងឡាយរបស់ខ្ញុំទាំងរឿងសប្បាយ និង កើតទុក្ខ ដោយមិនចេះនឿយណាយ ។
ដោយសារតែភារកិច្ច និង តម្រូវ ការរបស់មនុស្សគ្មានឈប់ឈរ បានបង្ខំឱ្យគាត់និងខ្ញុំបែកគ្នា ដោយគាត់ត្រូវផ្លាស់ទៅធ្វើការនៅ កន្លែងថ្មី ។ ថ្ងៃដែលផ្លាស់ទៅនោះខ្ញុំមិនបានទៅជូនដំណើរគាត់ទេ ហើយក៏មិន ធ្លាប់ បាន ទៅសួរ សុខទុក្ខគាត់ម្តងណាដែរ ។ ពោលគឺអ្វី ៗ ត្រូវកាត់ផ្តាច់ក្នុងមួយពព្រិចភ្នែកប៉ុណ្ណោះ ។ ខ្ញុំតែងតែស្រមៃថា ពេលណាដែលខ្ញុំត្រឡប់ទៅនៅផ្ទះឯស្រុកកំណើតខ្ញុំវិញ ខ្ញុំនឹងនាំគាត់ទៅនៅជាមួយហើយខ្ញុំជឿជាក់ថា គាត់ក៏ពេញចិត្តនិងរស់នៅក្រោមដំបូលផ្ទះរបស់ខ្ញុំដែរ ។ តែពេលនេះខ្ញុំបែរជាមិនរវល់ មិនអើពើ ពីសុខ ទុក្ខរបស់មនុស្សម្នាក់នោះសោះ ព្រោះខ្ញុំគិតថា កន្លែងថ្មីនឹងផ្តល់នូវសេចក្តីសុខដល់គាត់ជាមិនខាន ខ្ញុំជា មនុស្សចិត្តដាច់ណាស់មែនទេ? មិនដល់ថ្នាក់នោះទេ ខ្ញុំតែងតែលួចសួរមិត្តភក្តិពីសុខទុក្ខរបស់គាត់ ហើយព្យាយាមស៊ើបសួរព័ត៌មានផ្សេង ៗ ពីអ្នករួមការងាររបស់ខ្ញុំដែល ឧស្សាហ៍ចេញចូល កន្លែងគាត់ ធ្វើការថ្មី គ្រាន់តែមិនឱ្យម្ចាស់ខ្លួនគាត់ដឹងប៉ុណ្ណោះ ។
តែគ្រប់យ៉ាងមិនដូចជាខ្ញុំគិតនោះទេ ថ្ងៃនេះខ្ញុំបែរ ជាជួបនូវហេតុការណ៍ដ៏គួរឱ្យរន្ធត់ចិត្តមួយ ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់សូម្បីតែគិតបន្តិចសោះក៏គ្មាន ។ សំឡេង សម្រិបជើងបានដើរមកឈប់នៅមាត់ទ្វារបន្ទប់ ខ្ញុំក៏ក្រោកឡើងទៅបើកទ្វារស្រាប់តែឃើញ មិត្តជាទី ស្រឡាញ់របស់ខ្ញុំស្ថិតក្នុងសភាពដុនដាប ប្រៀបដូចជាមនុស្សដែលរង់ចាំតែថ្ងៃចុងក្រោយប៉ុណ្ណោះ ។ សំឡេងក្តុកក្តួលបានលាន់រងំពេញក្នុងបេះដូងរបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំញ័រដៃញ័រជើងធ្វើអ្វីលែងត្រូវ ។ ខ្ញុំក្រឡេក មើលទៅសភាពដុនដាបរបស់គាត់ ដោយអារម្មណ៍ក្តុកក្តួល ហើយព្យាយាម គិតពីមូលហេតុ ដែល ធ្វើឱ្យគាត់ធ្លាក់ខ្លួននេះ ។ ខ្ញុំមិននឹកស្មានសោះថា នៅលើលោក នេះមានមនុស្សអមនុស្ស ធម៌បែបនេះ សោះ មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំក្លាយជាបែបនេះគឺដោយសារតែ មានមនុស្សព្យាបាទគាត់ ។ សូមកុំ ភ្លេច ឱ្យ សោះ ថា នៅលើលោកនេះកម្មពៀរពិតជាមានពិតមែន នេះជាជំនឿរបស់ពុទ្ធសាសនិកជន តែខ្ញុំមិនដឹងទេថា អ្នកកាន់សាសនាអ្វីទើបបានជាមិនដឹងនូវជំនឿទាំងនេះ? ពៀររំងាប់ដោយការមិនចងពៀរ តែបើ សិនជា មិត្តភក្តិខ្ញុំមានបញ្ហាអ្វីនោះ ខ្ញុំនឹងចងចាំទុកក្នុងចិត្ត ហើយនឹងរង់ចាំមើលកម្មដែលអ្នកបានសាងនោះ វានឹងទៅរកអ្នកវិញជាមិនខាន ។
រឿងនេះធ្វើឱ្យខ្ញុំនឹកដល់ព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទ និង ស្រមោច ។ មនុស្ស ម្នាក់ៗ ប្រាថា្នឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់រស់នៅដើម្បីឱ្យគេកោតសរសើរ ចង់ក្លាយជាស្តេចនៃមនុស្ស ។ តែគាត់ មិន បានគិតទេថា កាន់តែខ្ពស់កាន់តែឯកា នេះជាក្រិត្យក្រមធម្មជាតិ ។ ព្រះអាទិត្យ ព្រះច័ន្ទដែលមនុស្សលោកប្រាថ្នា ហើយតែងតែសរសើរពីសម្រស់របស់ភពទាំងពីរនេះ តែអ្វីដែលមនុស្សលោកឃើញនោះវាគ្រាន់តែជារូបភាពពីចម្ងាយដែលស្ថិតនៅរាប់រយលានគីឡូប៉ុណ្ណោះ វាមិនមែនជារូបភាពពិតដែលអ្នកនៅក្បែរខាងបានជួបនោះទេ ។ ព្រោះព្រះអាទិត្យគ្រាន់តែជាដុំភ្លើងមួយដុំ ដែលគ្មាននរណាម្នាក់ចង់នៅក្បែរ ចំណែកឯដួងខែគ្រាន់តែជាភពដែលគ្មានជីជាតិ សូម្បីតែរុក្ខជាតិមួយដើមក៏គ្មានដុះផង ។ ខ្ញុំសូមរស់ និង មានជីវិតបែបសាមញ្ញដូចសត្វស្រមោច ដែលមានរូបរាងតូចល្អិតតែពោរពេញទៅដោយសាមគ្គីភាព មិត្តភាព និង ភាពតស៊ូ ដែលទាំងបីយ៉ាងនេះជាលក្ខណៈទូទៅរបស់សត្វដ៏តូចមួយដែលមនុស្សមើលរំលង ។
1 Jan
កាត អេធីអ៊េម (ATM) ជាកាតសម្រាប់បើកប្រាក់ពីធនាគារដែលងាយស្រួលដាក់តាមខ្លួន ដោយមិនចាំបាច់វិចលុយ ឬ ដាក់លុយក្នុងកាបូបទៅតាមខ្លួន ដែលជាការប្រថុយប្រថានទៅនឹងគ្រោះថ្នាក់ដែលកើតឡើងជាយថាហេតុដោយសារតែញើសឈាមខ្លួនឯងនេះ ។ សម្រាប់មនុស្សសម័យថ្មី កាលបើនិយាយពីកាតអេធីអ៊េមភ្លាម កម្រមានអ្នកដែលមិនស្គាល់វាណាស់ តែបើទៅនិយាយជាមនុស្សចាស់វិញ គាត់ពិតជាសួរដេញដោល សួរនេះសួរនោះជាមិនខាន ហើយពេលខ្លះគាត់ក៏សួរផងដែរថា ចុះយើងនឹងទៅស្គាល់គ្នាជាមួយគេតាំងពីអង្កាល់បានជាជឿទុកចិត្តគេ រហូតដល់ថ្នាក់យកលុយទៅផ្ញើនឹងគេច្រើនបែបនេះ ? សូម្បីតែបងប្អូនបង្កើតហ្នឹងទុកចិត្តមិនបានផងទៅទុកចិត្តអីអាធនាគារហ្នឹងទៅវិញ ?
ចូលដល់រឿងខ្ញុំវិញម្តង ខ្ញុំមិនដឹងថាចុងឆ្នាំ២០១២ ជារឿងស៊យ ឬ ជារឿងហេងរបស់ខ្ញុំនោះ ទេ ? តាមទម្លាប់របស់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំបើកលុយល្មមតែមួយចាយ សម្រាប់បី ឬ បួនថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ ហើយបើត្រូវការទិញនេះទិញនោះ ខ្ញុំក៏ទៅបើកបន្ថែមទៀត ព្រោះនៅទីនេះមានទូអេធីអ៊េមជាច្រើនដែលងាយស្រួលសម្រាប់ដក ឬ ដាក់លុយចូលទៅក្នុងគណនីផ្ទាល់ខ្លួន ។ ចំណែកឯនៅផ្សារឯណោះវិញ មានទូអេធីអ៊េមតម្រៀបគ្នារង់ចាំស្វាគមន៍អ្នកដែលចូលចិត្តទិញឥវ៉ាន់ ឬ ចាយលុយបានដោយគ្មានខ្វល់ខ្វាយ ។ ចៃដន្យ ឬ ជាសំណាងអាក្រក់របស់ខ្ញុំបានដល់ កាលពីថ្ងៃអាទិត្យទី៣០នេះ ក្រុមគ្រួសារយើងបាននាំគ្នាទៅលេងផ្សារនិងទិញរបស់របរប្រើប្រាស់សម្រាប់ឆ្នាំថ្មីខ្លះ ៗផងដែរ ។ ក្រោយពីដកលុយរួច ខ្ញុំក៏បានយកកាតទៅទុកក្នុងហោប៉ៅខោ ព្រោះថ្ងៃនោះមិនបានយកកាបូបទៅទេ ពេលទៅពីផ្ទះផ្ញើវាជាមួយកូនីតា ។ ក្រោយពេលទិញឥវ៉ាន់ហើយអស់ ពួកយើងក៏ទៅរកញ៉ាំអាហារពេលល្ងាចហើយក៏ត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ។
ថ្ងៃច័ន្ទទី៣១ជាថ្ងៃដាច់ឆ្នាំ ម្នាក់ ៗ ស្លៀកពាក់ស្អាតបាតត្រៀមខ្លួន ដើម្បីទៅលេង Central Plaza នៅឯខេត្តខនកេន ដែលជាប់នឹងខេត្តដែលយើងរស់នៅ ក្នុងគោលបំណងទៅលេង និងទៅរកទិញឥវ៉ាន់ខ្លះ ៗ ព្រោះចុងឆ្នាំពិតជាមានការបញ្ចុះតម្លៃមិនខានទេ ។ បីនាក់ឪពុកកូនគេត្រៀមខ្លួនរួចរាល់ហើយ នៅសល់តែខ្ញុំនៅរេរា ៗ ចាប់នេះចាប់នោះមិនជាប់ ដូចជាកំពុងរកអ្វីមួយ ។ ដោយចាំខ្ញុំមួយស្របក់ កូននីតាសួរថា ម៉ាក់រកអីហ្នឹង ? ម៉ាក់រកកាតអេធីអ៊េម ដោយសំឡេងខ្សិបៗ ខ្លាចលោកប្តីឮ តែមានលាក់ជិតឯណា គាត់ដឹងថាខ្ញុំបាត់កាតអេធីអ៊េម គាត់ក៏មិនថាអ្វីដែរដោយគ្រាន់តែនិយាយថាមកពីខ្ញុំប្រហែសទើបបាត់អញ្ចឹង ។ កាតរបស់ខ្ញុំបាត់ តែវាមិនបានធ្វើឱ្យគម្រោងដើរលេងរបស់យើងខកខាននោះទេ យើងនៅតែបន្តដដែល ។ ខ្ញុំព្យាយាមរកក្នុងកាបូបគ្មានសល់ប្រឡោះប្រហោង តែទីបំផុតរកមិនឃើញសោះ ឃើញតែលុយនៅក្នុងកាបូបដែលសល់ពីម្សិលមិញ៧៨០បាទប៉ុណ្ណោះ ។ ជិះឡានបណ្តើរគិតបណ្តើរថា ចុះបើមានគេរើសបានហើយគេសាកចុចយកលុយរបស់ខ្ញុំអស់ទៅ តើខ្ញុំនឹងទៅជាយ៉ាងណាទៅ ? ធ្វើយ៉ាងម៉េចទាក់ទងធនាគារឱ្យគេបិទកាតអេធីអ៊េមមិនឱ្យបើកលុយបានទៅ បើថ្ងៃនេះជាថ្ងៃសម្រាកហើយទម្រាំតែគេចូលវិញនៅបីថ្ងៃទៀតឯណោះ ! ហើយតើខ្ញុំបានលុយឯណាចាយទៅ បងប្អូនអើយជួយគិតមើល….
ទៅដល់គោលដៅដែលបានកំណត់ ខ្ញុំក្រលេកមើលជុំវិញខ្លួនខ្ញុំគេម្នាក់ ៗ ដើរប្រកបដោយទឹកមុខសប្បាយ ខ្លះយួរឥវ៉ាន់ជ្រែកដៃ ។ ស្រាប់តែឡើងដល់ជាន់ទីពីរឃើញធនាគារនៅទីនោះគេធ្វើការតែខ្ញុំបែរជាមិនយកសៀវភៅធនាគារមកតាមខ្លួន ពិតជាស៊យជាន់ស៊យមែនខ្ញុំ !!! បើខ្ញុំយកមកខ្ញុំនឹងបើកលុយទាំងអស់មិនឱ្យសល់មួយកាក់មួយសេនទេ ហើយបើអ្នកដែលរើសបាននោះចង់បើក ក៏គ្មានលុយបើកដែរ ។ តែវាគ្រាន់ជាការស្រម៉ៃប៉ុណ្ណោះ ។
ជិះឡានមកវិញកូន ៗ នាំគ្នាលួងថាចាំមកដល់ផ្ទះវិញ ចាំកូនជួយរក តែដូចជាគ្មានសង្ឃឹមទេ ព្រោះកាលពីព្រឹកនេះ ខ្ញុំរកឡើងសោះខ្យល់ទៅហើយ ។ មកដល់ផ្ទះវិញម្នាក់ ៗអស់កម្លាំងរៀងៗ ខ្លួន កូន ៗ នាំគ្នាងូតទឹក ហើយញ៉ាំបាយ តែពួកគេក៏មិនភ្លេចសន្យាដែរ គឺគេព្យាយាមរកកាតរបស់ខ្ញុំតែនៅតែរកមិនឃើញដដែល ។ ជិតដល់ម៉ោងចូលគេងស្រាប់តែកូននីតាស្ទុះភ្លែតទៅយកថង់ដែលគេប្តូររង្វាន់ពីBigC មក ស្រាប់តែឃើញកាតនៅទីនោះ អូទេវតាពិតជាមានភ្នែកជួយមនុស្សល្អដូចជាខ្ញុំមែន ។ តែអ្វីដែលគួរឱ្យស្តាយនោះ បើសិនជារកឃើញមុនពេលទៅខនកេនវិញ មិនដឹងជាខ្ញុំចាយអស់ប៉ុន្មានហើយទេពេលនេះ ព្រោះកាលពីព្រឹកនោះដើរមើលឥវ៉ាន់ដោយធ្វើចិត្តធ្វើថ្លើមខ្លាំងណាស់ ព្រោះលុយ នៅក្នុង ដៃវាមិនគ្រប់ ។
សូមឱ្យឆ្នាំថ្មីមានតែរឿងល្អ ៗ កើតឡើងចំពោះអ្នករាល់គ្នា ជាពិសេសជូនពរឱ្យខ្លួនឯងមានកំឡាំងចិត្តតស៊ូជាមួយឧបសគ្គទាំងឡាយ ដោយចិត្តអត់ធ្មត់បំផុត ។
នេះគឺជារូបភាពខ្លះៗនៅCentral Plaza
vsthea 
មតិ